نیما می فرماید: روزی که به حسابِ هنر رسیدگی می شود. حسابِ شعرهایی به این صنف هم معلوم است. آن روز با آیندگانِ دیگر است که به روی خاکِ ما راه می روند و ما از اسم و رسمِ آنها خبری نداریم. اما چشم های آنها، به آنهایی است که پیش از آنها رفته اند. حرفِ همیشگیِ خود را به زبان بیاورم: ( آنکه غربال به دست دارد، از عقبِ کاروان می آید.) آنها با خواندنِ سبک ها، مرده ها را خواهند شناخت. آنی که خشتی برداشته و آنی که بنیانی را تکان داده و از ریشه گرفته. این توفیق به کمک توفیق های دیگر برای او بوده است، بدون اینکه بخواهد بنمایاند که بوده است. زندگیِ خالی از هنر، بارِ سنگین و زمختی است که لنگر می اندازد. کسی که هنر را تحقیر می کند، خودش را تحقیر کرده است. من صدای مخفیِ عالم و رونقِ آینده ام. به این سبب است که گُم شده ام و کسی را ندارم.

به امید جشن برگزاری روز نیما در یوش با حضور تمام هنرمندان، شاعران و دوستداران فرهنگ ایران زمین